بسیاری از مردم چنین تصور می کنند که انسان فقط به هنگام اندوه گریه می کند .اما آیا هیچ می دانید که هر یک از ما در طول زندگی خودمان در حدود دویست و پنجاه میلیون مرتبه اشک میریزیم؟ شاید از این گفته تعجب کنید ولی اکنون علت آن را توضیح خواهیم داد.
پلک چشم قسمتی از پوست بدن است که تا خورده و مانند پرده ای که جلوی صحنه تئاتر بیاویزند .پلک ها به کمک عضله جلوی چشم ها بالا و پایین می روند. حرکت پلک چشم آنقدر سریع است که به هیچ وجه مزاحم دید ما نمی شود و ما اغلب از حرکت پلک چشم خودمان هم آگاه نمی شویم
در هر چشم یک غده ی اشکی وجود دارد که در قسمت بالا و کنار چشم قرار گرفته است .چند لوله ی باریک هم در انجا هست که اشک را به پلک بالایی می رساند و سپس از لوله دیگری به بیرون سرازیر می شود.
هر بار که پلک چشمانمان را به همدیگر می زنیم ،لوله های اشک دچار حالت مکندگی می شوند و اندکی اشک بیرون میریزند . این کار برای آبیاری کردن حدقه ی چشم است تا هیچ وقت خشک نشود. در حقیقت اگر راستش را بخواهید ،این کار فرقی با گریه کردن ندارد . زیرا به هنگام اندوه نیز ما گریه می کنیم ،چشم ما درست همان کاری را می کند که در لحظه ی چشمک زدن انجام می دهد.
آیا هیچ دیده اید که گاهی اوقات که انسان بسیار می خندد ، از گوشه ی چشمش اشک سرازیر می شود؟ علت این است که در نتیجه ی خنده ی زیاد ، عضله های ما غده های اشکی را تحت فشار قرار می دهند و از آنها اشک می دوشند . ما همه می دانیم که پیاز نیز چشم را تحریک می کند و بدون این که اندوهی در کار باشد ،اشک انسان نیز سرازیر می سازد. علت این موضوع این است که از پیاز مواد فراری بیرون می جهند که با چشم سازگار نیستند.
از این رو ، همین که به چشم می رسند بدن ما به کمک اشک ریختن ،آن را از محوطه ی چشم بیرون می راند. به این ترتیب ، اشک وسیله ای برای شستشوی چشم های ما است و مواد ناسازگار را از محیط چشم دفع می کند.
اما گریه ی ناشی از اندوه ،جالب است بگوییم در میان تمام موجودات تنها انسان است که احساسات خود را به وسیله ی ریختن اشک بیان می کند .گریه ای که نشانه ی غم و اندوه باشد . هنگامی که نمی توانیم یا نمی خواهیم احساسات خودمان را با کلمه ها بیان کنیم، فعل و انفعالاتی در نهادمان صورت می گیرد که خود به خود اشکمان سرازیر می شود
پس گریه یک نوع عکس العمل است که بر خلاف خواست و میل خودمان به وقوع می پیوندد.
شعر کوتاه پیرمرد کور
اثبات امامت دوازده امام (ع)